CITAS PARA PENSAR

ACTUALIDADE


luns, 15 de novembro de 2010

Si alguén mo pode explicar, eu agrádezollo, e de paso o sector!!!

Onte domingo, día de descanso (¿?), día de ler os periódicos, desistín de facelo vía internet por que parecía un embobado mirando a pantalla do ordenador pola lentitude de movistar, e fun a compralo para lelo a carón da chimenea queimando os toros que fun sacando da limpeza dun balado.
Cal é a miña sorpresa, ou case shock, cando vexo a portada "Becerros a 1'60€".
E agora quedas embobado mirando como o lume devora o toro de leña que acabas de meter, mentras pensas.
E pensas: así é imposible. E volves a ler o artigo, e segues a pensar: así non imos a ningures.
Pragmáticamente, se votas contas claro que che sae mellor desatender ao xato-macho cando nace e esperar  a que morra e que o seguro que tes contratado cho aboe.
Esto leva a "descapitalizar" o  agro. Pero polo que se vé estamos metidos no tema do carto duro e puro sen pensar no futuro (¿ou hai alguén que sí?). Estámonmos acostumando a descapitalizarnos ( Endesa, Telefónica, Iberia,...agora R ), vendemos e conseguimos activos (dinero cash que diría aquela) e logo pedímoslle responsabilidades ao mestre armero.
E claro, agora o último máis "ilusionante" é o de comer natural. ¿Natural?, por favor que alguén mo explique, por que si facemos caso da publicidade dese famoso pan de molde no que van estoupando aqueles que usan non sei que cousas na elaboración, e só queda un, ese un ¿é natural?.
Se cadra sí por que é ou será o único. E claro sendo o único é o natural.
Insisto, que alguén mo explique por favor!!

P.D.: Ao final do artigo a ese mesmo gandeiro pagáronlle 236€ por un limusín. polo que:
236+1,6=237,6
237,6/2=118,8€/becerro 
¡¡¡¡As matemáticas non enganan!!!!

xoves, 21 de outubro de 2010

Nova sistemática de identificación animal

Coma xa escribín no penúltimo post a Consellería de Medio Rural está a cambiar a sistemática de identificación animal. Polo de agora coexisten as dúas, a que fan os servicios veterinarios de SEAGA (ata fin de ano imaxino ou se resolva o ERE) e a nova que é a que todo aquel titular que o solicite pode facelo:
a) telemáticamente, sempre que teña un ordenador, sempre que teña unha cobertura de acceso a internet ¿¿??, e sempre que sexa capaz de facelo -cousa que dito de paso non é nada difícil-.
b) tefónicamente, non quero pensar os erros que se cometerán dende a data de nacemento, a raza, o crotal da nai o crotal que leva o xato, .... e moitos outros amén de que che collan o teléfono á primeira, que non che salte o contestador ou que sexa algún 901, 902
c) indo á Oficina Agraria Comarcal cos datos
d) que se constitúan agrupacións identificadoras, xa sexan Asociacións de Defensa Sanitaria, Cooperativas ou Empresas Privadas, e fagan a identificación "privada"="pagada" e quen identifique sexa 'vaite ti a saber', moi posiblemente nas dúas primeiras sexan os veterinarios que levan os servicios pero ¿e na opción de Empresas Privadas?, por qué non é necesario que quen o faga sexa un licenciado/a veterinario/a.
Polo que en moitos casos teremos unha merma na calidade da trazabilidade e en moitos outrros unha perda dela.
Si esto de por sí xa é o suficientemente importante, imaxinade o que será no caso de que o titular retrase o data de identificación, ata o de agora había 20 días para facela a identificación, pódese dalo caso de que se 'minta' na data de nacemento, e diredes non pasa nada. Pois neste caso si que ten a súa importancia: no matadoiro a toda res que entre con máis de 12 meses de idade faiselle unha serie de controis para comprobar certas enfermidades como a EEB (Encefalopatía Esponxiforme Bovina a tan tristemente famosa enfermidade das Vacas Tolas que levou a aquel Conselleiro de Agricultura a enterrar as vacas sen control) e gracias a este sistema foi rápidamente atallado, por que temos unha trazabilidade xa non de onde procede a carne que comemos senón como foron os movementos de animais e o posible contaxio.
E podemos chegar a non ter identificados aos animais e desfacérmonos deles nunha cuneta coma este caso que atopei hai  dúas semáns cos conseguintes problemas sanitarios que conleva.


Hai moito traballo por facer pero esta non é a maneira. Agora serán suprimidos 53 veterinarios/as, compañeiros de campo, que eran os que traballando con choiva, vento, sol ou neve facían o traballo dos "quentacadeiras".
O rural necesita un forte pulo pero non demagóxico.
Se os símbolos significan algo o escudo da profesión veterinaria é este e dí:
 "HIGIA PECORIS SALUS POPULI"

luns, 4 de outubro de 2010

José Saramago en perfecto presente

José Saramago Textual



- La derrota tiene algo positivo, nunca es definitiva. En cambio la victoria tiene algo negativo, jamás es definitiva.




 - Las tres enfermedades del hombre actual son la incomunicación, la revolución tecnológica y su vida centrada en su triunfo personal.


- Los únicos interesados en cambiar el mundo son los pesimistas, porque los optimistas están encantados con lo que hay.
- Dentro de nosotros existe algo que no tiene nombre y eso es lo que realmente somos.

 
- No te pido que me lo cuentes todo, tienes derecho a guardar tus secretos, con una única e irrenunciable excepción, aquellos de los que dependa tu vida, tu futuro, tu felicidad, ésos quiero saberlos, tengo derecho, y tú no me lo puedes negar.


 
- Si hay que buscar el sentido de la música, de la filosofía, de una rosa, es que no estamos entendiendo nada.


 
- El poder real es económico, entonces no tiene sentido hablar de democracia.
- No busques trabajo: escribe.

 
-¿Qué clase de mundo es éste que puede mandar máquinas a Marte y no hace nada para detener el asesinato de un ser humano?
- Pienso que todos estamos ciegos. Somos ciegos que pueden ver, pero que no miran.

 
- Es hora de aullar, porque si nos dejamos llevar por los poderes que nos gobiernan, y no hacemos nada por contrarrestarlos, se puede decir que nos merecemos lo que tenemos.


 
- El tiempo no es una cuerda que se pueda medir nudo a nudo, el tiempo es una superficie oblicua y ondulante que sólo la memoria es capaz de hacer que se mueva y aproxime


José Saramago, escritor, novelista y poeta portugués, premio Nobel de Literatura.

HOMENAJE.  Ajg 2010

xoves, 30 de setembro de 2010

Así si que non!!!

Los veterinarios advierten de la aparición de problemas de salud pública

É algo que xa se está a facer,... tantos anos loitando pola credibilidade do sector e agora todo pola borda, e dí o director xeral de Producción Agropecuaria da Consellería de Medio Rural, José Álvarez Robledo, que o sitema actual  "es un lujo" para Galicia,... o que é, é un desperdicio de talento. Así si que non!!!

domingo, 19 de setembro de 2010

Renovables hasta en el gallinero.


Renovables hasta en el gallinero.
Coren abastece sus granjas con energía solar, fotovoltaica, geotérmica y biomasa.
Vidal Maté (El Pais, suplemento empresas&sectores. 19/09/2010)

No disponen de la luz o el sol del desierto de Tabernas, en Almería, pero sí poseen la decidida voluntad del grupo cooperativo para el desarrollo de una actividad ganadera donde, inicialmente, las granjas más importantes del grupo van a disponer de una autonomía energética. En una segunda fase, el objetivo es ampliar el proyecto al conjunto de granjas, siempre que el cambio de modelo de suministro energético suponga una mejora en el ahorro y la competitividad de las explotaciones.

Con más de 3.000 granjeros en los sectores de pollos, huevos, porcino, patos, pavos y vacuno, y una facturación de 1.000 millones de euros, Coren es un actor clave en el conjunto de la comunidad autónoma gallega, tanto desde la perspectiva de las rentas como del mantenimiento del medio rural y del medioambiente.

La respuesta desde la perspectiva puramente económica se halla en el desarrollo del modelo cooperativo, donde el grupo ha ido ganando protagonismo en política de compras de medios de producción, así como en su participación en toda la cadena alimentaria desde la producción al consumo. Un paso más en este proceso se halla en el plan iniciado por la cooperativa en los últimos años para lograr una autonomía energética de sus granjas, especialmente en el porcino. Es un proceso abierto, al que cada día se van incorporando nuevas explotaciones. En la actualidad hay un total de 137 grandes granjas, de las que 25 son propiedad del grupo, y el resto, de cooperativistas.

Para el logro de esa autonomía energética, la sociedad ha apostado por la energía solar, la fotovoltaica, la biomasa y la geotérmica.

La utilización de las placas solares en las granjas para lograr esa autonomía energética se aplica especialmente a explotaciones con más de 1.000 madres, con un coste aproximado de unos 400.000 euros, a través de una política de financiación negociada por el grupo. Esta energía se utiliza fundamentalmente para disponer de calefacción en las granjas, así como de energía eléctrica. Se estima que la amortización de las inversiones se hará en un plazo de ocho años. Para el consejero delegado del grupo cooperativo, Manuel Gómez, aunque el proyecto tomó fuerza en los últimos años consecuencia de la subida de los precios de los combustibles, se trata de una apuesta de futuro, tanto desde la perspectiva del ahorro, como desde la defensa de energías limpias y renovables.

En algunas zonas de Ourense se utiliza la energía geotérmica y también la biomasa procedente de restos del sector maderero y, sobre todo, de los residuos de la aceituna adquiridos en las almazaras andaluzas.

En función de esta política, aplicada en cada granja junto a otras instalaciones del grupo, una parte del año más del 50% de las actuales necesidades energéticas de las cooperativas proceden de fuentes renovables, porcentaje que en algunos casos llega al 90%.

La existencia de 3.000 granjas en la comunidad autónoma supone un compromiso con el empleo, la actividad económica y el mantenimiento del tejido rural. Pero también, un riesgo para el medioambiente si no hay una clara política de eliminación de residuos. El riesgo de un problema de contaminación lo resolvió el grupo con la construcción de una planta de tratamiento de residuos en la que se han invertido 20 millones de euros: el Centro Tecnológico Medioambiental de Sarreaus, en una de las mayores zonas de concentración de granjas de porcino en Ourense, donde anualmente se tratan unas 110.000 toneladas de purines. El tratamiento de estos residuos supone la obtención de energía, pero, además, la disponibilidad de unas 15.000 toneladas de abono orgánico. Este producto lo utiliza el grupo para el abonado de unas 5.000 hectáreas de tierras de cultivo de cereales o praderas que tiene alquiladas la cooperativa en montes comunales, antes abandonados, donde pastan vacas de razas autóctonas, antaño en peligro de extinción.

¿Necesítase algunha aclaración?.

venres, 18 de xuño de 2010

Todos los nombres, Ensayo sobre la ceguera, La Caverna,...

.....
José de Sousa Saramago
(Azinhaga-Portugal 1922; Lanzarote-España 2010)
Morreu José Saramago, agora só temos a súa obra.
Soe pasar que cando alguén nos deixa, sempre se nos ven á boca o que poderiamos facer para ter aproveitado a súa experiencia.

==============================================================================================
Pensar, pensar


Junio 18, 2010 por Fundação José Saramago

Creo que en la sociedad actual nos falta filosofía. Filosofía como espacio, lugar, método de reflexión, que puede no tener un objetivo concreto, como la ciencia, que avanza para satisfacer objetivos. Nos falta reflexión, pensar, necesitamos el trabajo de pensar, y me parece que, sin ideas, no vamos a ninguna parte.

Revista del Expresso, Portugal (entrevista), 11 de octubre de 2008

luns, 12 de abril de 2010

NORABOA POLO TRABALLO!!

Hoxe, como cada día recibín un montón de e-mails; entre eles un facendo referencia a unha nova esperanzadora,...un grupo de investigadores, dunha facultade, dun campus dunha universidade GALEGA, e polo tanto GALEGOS, levan uns vinte anos investigando sobre as toxinas mariñas e cun certo resultado positivo. A universidade é a de Santiago de Compostela, o campus é en Lugo a facultade é a de Verterinaria e o director do grupo de investigación foi profesor meu de Farmacoloxía Veterinaria, o profesor Botana.
Esto ven a indicar que os investimentos ben dirixidos nunca caen en saco roto (1 millón de € anuais), que en Galicia hai potencial, e que galegos somos moito-e-bon.
Señores da Xunta de Galicia, non esquezan nunca que a educación, a sanidade e os servicios sociais son e deben seguir sendo públicos, universais e de calidade.
O dito, noraboa a Luis Botana, ese profesor que non caía nada ben e co que fun quen de acadar un notable na súa asignatura.

domingo, 21 de marzo de 2010

La Republica e Ni Leyes, ni Justicia


(José Saramago, Jueves, 27 de agosto de 2009, El cuaderno de Saramago)

Pronto hará cien años, el 5 de Octubre de 1910, que una revolución en Portugal derribó la vieja y caduca monarquía para proclamar una república que, entre aciertos y errores, entre promesas y desaciertos, pasando por los sufrimientos y humillaciones de casi cincuenta años de dictadura fascista, ha sobrevivido hasta nuestros días. Durante los enfrentamientos, los muertos, militares y civiles, fueron 76, y los heridos 364. En esa revolución de un pequeño país situado en el extremo occidental de Europa, sobre la que ya se ha asentado el polvo de un siglo, sucedió algo que mi memoria, memoria de lecturas antiguas, ha guardado y que no me resisto a evocar. Herido de muerte, un revolucionario civil agonizaba en la calle, junto a un predio del Rossio, la plaza principal de Lisboa. Estaba solo, sabía que no tenía ninguna posibilidad de salvación, ninguna ambulancia se atrevería a recogerlo, pues el tiro cruzado impedía la llegada de socorro. Entonces ese hombre humilde, cuyo nombre, que yo sepa, la historia no ha registrado, con unos dedos que temblaban, casi desfallecido, trazó en la pared, conforme pudo, con su propia sangre, con la sangre que le corría de las heridas, estas palabras: “Viva la república”. Escribió república y murió, y fue como si hubiese escrito: esperanza, futuro, paz. No tenía otro testamento, no dejaba riquezas en el mundo, apenas una palabra que para él, en aquel momento, significaba tal vez dignidad, eso que no se vende ni se deja comprar, y que es para el ser humano el grado supremo.


(José Saramago, Sábado, 13 de Febrero de 2010, El cuaderno de Saramago)

En Portugal, en la aldea medieval de Monsaraz, hay un fresco alegórico de finales del siglo XV que representa al Buen Juez y al Mal Juez, el primero con una expresión grave y digna en el rostro y sosteniendo en la mano la recta vara de la justicia, el segundo con dos caras y la vara de la justicia quebrada. Por no se sabe qué razones, estas pinturas estuvieron escondidas tras un tabique de ladrillos durante siglos y solo en 1958 pudieron ver la luz del día y ser apreciadas por los amantes del arte y de la justicia. De la justicia, digo bien, porque la lección cívica que esas antiguas figuras nos transmiten es clara e ilustrativa. Hay jueces buenos y justos a quienes se agradece que existan, hay otros que, proclamándose a sí mismos justos, de buenos tienen poco, y, finalmente, además de injustos, no son, dicho con otras palabras, a la luz de los más simples criterios éticos, buena gente. Nunca hubo una edad de oro para la justicia.

Hoy, ni oro, ni plata, vivemos en tiempos de plomo. Que lo diga el juez Baltasar Garzón que, víctima del despecho de algunos de sus pares demasiado complacientes con el fascismo que perdura tras el nombre de la Falange Española y de sus acólitos, vive bajo la amenaza de una inhabilitación de entre doce y dieciséis años que liquidaría definitivamente su carrera de magistrado. El mismo Baltasar Garzón que, no siendo deportista de elite, no siendo ciclista ni jugador de fútbol o tenista, hizo universalmente conocido y respetado el nombre de España. El mismo Baltasar Garzón que hizo nacer en la conciencia de los españoles la necesidad de una Ley de la Memoria Histórica y que, a su abrigo, pretendió investigar no sólo los crímenes del franquismo sino los de las otras partes del conflicto. El mismo corajoso y honesto Baltasar Garzón que se atrevió a procesar a Augusto Pinochet, dándole a la justicia de países como Argentina y Chile un ejemplo de dignidad que luego sería continuado. Se invoca en España la Ley de Amnistía para justificar la persecución a Baltasar Garzón, pero, según mi opinión de ciudadano común, la Ley de Amnistía fue una manera hipócrita de intentar pasar página, equiparando a las víctimas con sus verdugos, en nombre de un igualmente hipócrita perdón general. Pero la página, al contrario de lo que piensan los enemigos de Baltasar Garzón, no se dejará pasar. Faltando Baltasar Garzón, suponiendo que se llegue a ese punto, será la conciencia de la parte más sana de la sociedad española la que exigirá la revocación de la Ley de Amnistía y que prosigan las investigaciones que permitirán poner la verdad en el lugar donde estaba faltando. No con leyes que son viciosamente despreciadas y mal interpretadas, no con una justicia que es ofendida todos los días. El destino del juez Baltasar Garzón está en las manos del pueblo español, no de los malos jueces que un anónimo pintor portugués retrató en el siglo XV

sábado, 27 de febreiro de 2010

CARTA A ROSA DIEZ, por Manuel Gutierrez López (Ourense)

Nesta calma chicha, esperando  o temporal, paseando pola rede atopei este comentario, para mi Interesante.

LA VOZ DE GALICIA
Autor do comentario: Manuel Gutiérrez López
Localidade: Ourense
Data da pubicación: Viernes 26 de febrero de 2010
Señora Rosa Díez, sus palabras despectivas hacia los gallegos de hace unos días no hacen más que refrendar lo que muchos ciudadanos pensamos de usted ya hace tiempo: Que no está capacitada ni para dirigir un partido político en España y mucho menos para ocupar un puesto de Diputada en un Congreso que representa a este país, incluida Galicia.
Por que sus palabras sobre los gallegos, además de haber creado una polémica que quizás a usted le encante (al fin y al cabo no deja de ser una ?Friki? de la política y tanta cámara siempre la agradecen éste tipo de personas) son además mentira.

Mentira por que los gallegos ni somos tontos ni dejamos de subir o bajar. Los gallegos hemos emigrado más que nadie en España, una emigración que ha generado mucha riqueza sobre todo en la década de los setenta y ochenta que ayudó muchísimo para que España creciese tanto como lo hizo en aquellos momentos. Los gallegos hemos creado empresas como Inditex (sólo mire sus cifras, datos de empleo, económicos, etc.) desde en un lugar como Arteixo. Los gallegos pescamos y surtimos a todo el Estado y a otros países del mejor pescado y marisco del mundo, y los gallegos, Señora Rosa Díez, tenemos empresas farmacéuticas en primera línea a nivel mundial y miles de ejemplos más que le podría exponer. Los gallegos venimos de un pasado glorioso, somos herederos de un extinto Reino que fue el único de la historia que jamás utilizó la violencia ni las guerras para defenderse, para ello utilizamos la cultura y las palabras, una cultura y palabra que pocos pueblos del planeta pueden sentirse orgullosos de ella como nosotros. Somos hermanos de Portugal, un pueblo que tomando el ejemplo de sus hermanos del norte logró hacer una revolución sin armas pero con claveles, y somos, Señora Rosa Díez, ante todo personas que no merecemos que nadie, y menos usted, utilice nuestro gentilicio para menospreciar a alguien que por si no lo sabe ha sido elegido por la mayoría de los ciudadanos para gobernarnos, guste o no nos guste, o a otra persona que siendo gallega cuenta en sus espaldas con más de nueve millones de votos de ciudadanos, guste o no nos guste también.

Y lo que tenemos claro hoy los gallegos es que quien de verdad no nos gusta es usted. Por que José Luis Rodríguez Zapatero y Mariano Rajoy podrán gustar o no gustar, podrán ser mas gallegos o menos gallegos, pero por lo menos en su vida política -y estoy seguro que también en la privada- demuestran día a día, al igual que otros líderes de otros partidos políticos de España, que son personas capacitadas para ocupar esos puestos, algo que a usted no le sucede y los gallegos esperamos que jamás suceda.
Y para rematar sólo me resta, si este texto llega en algún momento a leerlo, hacer lo que hacemos siempre los gallegos por que lo llevamos en la sangre. Invitarla a Galicia, a nuestra casa, a que la conozca y que disfrute de lo que tenemos, que es mucho, para poder agradarla. A nuestro patrimonio histórico y artístico, a nuestra gastronomía, a nuestros paisajes y a nosotros: sus gentes, que somos el mayor patrimonio de una tierra a la que peregrinan y peregrinaron millones y millones de seres humanos de otras culturas y civilizaciones y que jamás ninguna persona digna, desde los tiempos de Breogán ni la Gallaecia romana hasta hoy, ha osado insultarla como usted lo ha hecho.
Manuel Gutiérrez López
Ourense
Tamén é recomendable estoutro de Pilar Rego que reproduce Xabier Pita Wonenburger no seu blog.

Logo se cadra poderíase falar deses "grupos" políticos que se presentan e forman con intención honesta na tona pero espuria no fondo.
Exemplos hainos, uns desenmascarados, outros desenmascáranse eles sós e outros están en proceso.

É moi signicativo que os dirixentes=fundadores=respaldos destes grupos novos sexan persoeiros que foron expulsados noutro momento da cúpula dirixente de partidos serios, ¿non vos parece?.

luns, 22 de febreiro de 2010

Privilexios, dietas, km, ética e Platón

Estou abraiado. Resulta que agora  instálase no "mentideiro" (entendido coma díxomedíxomequeescoiteieserácerto) o tema das dietas, os privilexios, a quilometraxe,.... esto lémbrame ao que pasou tras as municipais cos soldos dos alcaldes, ¿lembrades?, ¿cánto se tivo falado?, ¿sirveu para algo?. Escribeuse rios de tinta, discuteuse mais dunha, dúas e tres veces, incluso nalgúns sitios faltou pouco para chegaren ás máns,....e ¿alguén pode decirme que se fixo?.
Para min falar do tema será un acto valdío ( e non me atrevo a decir hipócrita, pero a saber) mentras as regras de xogo sigan sendo as mesmas, e as regras fannas os que poden lexislar.
Namentras servirá para que os que teñan o poder (é decir, a capacidade e a complicidade) fagan o posible para menoscavar a honorabilidade das persoas. Non vou a ser eu quen me poña a defender aos ofendidos xa que teñen mais datos para rebatir o publicado, pero esto leva camiño daquelo do coche de Touriño, non  se debe despistar o tema, hai que pedir as RESPONSABILIDADES e RECTIFICACIÓNS TODAS, e de paso actuar en consecuencia si se quere arranxar o tema e non ser demagogos.
Mentres tanto está interesante o artigo de Esperanza Guisar (Catedrática  de Ética na USC) que transcribe Xabier Pita no seu blog.
¡Canta Cultura nos fai falta!

venres, 19 de febreiro de 2010

Laconada, con sorpresa (involuntaria)

O luns pasado celebrouse a Festa de Entroido Cabanas 2010, nunha primeira convocatoria para os pequenos con degustación de churros e chocolate e premios aos mellores disfraces, e despois degustación de cocido (aportando 3€ e co ticket participabas no sorteo dunha cesta con productos típicos) e premio á mellor comparsa/disfraz.
Hoxe sae unha nova no xornal de La Opinión de A Coruña, cos comentarios, referíndose aos problemas de saúde sufridos polos asistentes á festa. Ata se desplazou un equipo de cámara de TV.
Espero que todo esto se manteña dentro do raciocinio.
Imos a ver, o que pasou só ten un nome INTOXICACIÓN ALIMENTARIA, polo que foi a comida a causante non unha casualidade (a comida non pasaba por alí).
A comida foi feita e conservada, ata a súa degustación por una empresa de cattering, e logo servida na carpa habilitada para tal efecto; polo que nese proceso hai que buscar o fallo. ¿Queremos buscalo?, pois que ten as competencias para facelo é a Autoridade Sanitaria xa sexa de oficio ou por petición expresa. Non sabemos si esto está a ocorrer.
Pensar que houbo mala fé, ....."libremos el Sr. de ellos", dos que o pensan e mais dos que o fagan. 
A min ocorrénseme varias causas, que por separado non desembocan no que pasou pero en conxunto sí, e son totalmente INVOLUNTARIAS. De tódolos xeitos a quen lle compete facer a análise e posterior informe é ás Autoridades Sanitarias.
O que si é criticable é intentar que pase coma unha "casualidade" ou que "yo probé de todos los productos y estoy en perfecto estado" coma dí o Sr. Alcalde, sería poñer unha venda nos ollos ademáis de mentir, que é peor.
Nin coa excusa de que se deixe de facer a festa de entroido coa degustación de cocido (morto o can acabouse a rabia) debería a Corporación deixar pasar o suceso.
Temos que aprender TODOS.
¿Quererán?.

martes, 16 de febreiro de 2010

Entroido Cabanas 2010

ENTROIDO CABANAS 2010

Chegada do pequeno grupo da nobleza de Cabanas.
¡Viña un frío que estarrecía.!




Soldadesca facendo das súas.
Non pararon nada mais que para comer nun primeiro momento dous churros e un pequeno vaso de chocolate, e logo un plato de cocido con dereito ao sorteo dun agasallo.


Nin dentro quitabamos a cara de frío, e eu o meu asombro polo que vía.
¡cántas voltas dá a vida!
¡Ver para crer!.

martes, 19 de xaneiro de 2010

Irresponsable, Insostible, Ilegal e Inaceptable

Eses foron os adxectivos cos que a Real Academia Galega defineu no seu informe ao borrador do Decreto do plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia.
Para o próximo día 21 hai convocada unha xornada de folga no ensino. Nunca deberiamos ter chegado a esto.
Pois nesto da lingua teño unha anécdota moi curiosa, estaba estudando 2º de carreira alá en Lugo e compartía piso cuns compañeiros de Ortigueira e de Xinzo de Limia, e nestas tertulias que nos montabamos despois das comidas xogando ao tute (¡qué tempos!) puxémonos a falar de cómo lle chamabamos ás cousas da labranza, e así: rastrillo en Ortigueira, enciño en Fene e engazo alá en Xinzo. O de Xinzo comezou a rir, de cómo lle chamabamos asi ao engazo que toda a vida foi engazo, ao que lle respostei entre serio e doído que toda a vida sería engazo en Xinzo pero en Fene sempre foi enciño.
Ao que vou, ¿qué é mellor coñecer un idioma, dous ou tres?, ¿qué me interesa a mín para os meus fillos?, ¿qué saiban matemáticas en castelán, coñecemento do medio natural en galego e plástica en inglés? Ou que saiban e entendan as matemáticas, o coñecemento do medio natural, e que poidan contarllo/explicarllo a calquera en calquer idioma.
Eu prefiro esto último, e para eso hai que promocionar a lingua galega, simplemente por que está en inferioridade de condicións, en inferioridade de estima e por que é a nosa seña de identidade comó das aves é que teñen plumas ( e iso non se descute).
O explendido sería que entre catro persoas poideramos falar cada quen nun idioma e estar entendéndonos todos. ¿Eso é útopico? sí, pero senón tendemos á utopía quedaremonos no mediocre.
E como é tan importante a onde chegar como cómo chegar, eu por agora iríame conformando con ter unha conversa galego-castelán na que as dúas persoas se entenderan e respetaran.
A ensinanza merece un consenso, como está a intentar o actual ministro de Educación, pero nonos equivoquemos, nunca estará o PP nesa tesitura, non interesa, non lles interesa a Educación nin a Cultura; en Cabanas preguntouselle á concelleira responsable que era para ela e o grupo de goberno a CULTURA, e a resposta foi (revolvéndose no asento como si lle queimara) "aquello que a usted le falta", sin posibilidade de réplica.
A primeira foi a eliminación da gratuidade dos libros de texto, a segunda o rexeitamento da nosa lingua, e seguiremos..... co que da cartos claro.