O tempo corre coma un lóstrego.
Os acontecementos da vida cotidiá fanme discurrir como cando vas nunha rúa, sabes que esa é a dirección e o sentido que queres levar, ás veces quero parar e outras correr, pero a cantidade de xente que vai tanto no meu sentido coma no contrario modula o meu devagar.
Entón busco un tempo para reflexionar e aparece cando menos o penso, e me digo; non o fixeche tan mal, hai marxe de mellora, levou tempo chegar ata aquí, agora non teñas presa.
