HAI MANEIRAS E MANEIRAS

¿Cal é o signo que define a un individuo?. ¡¡¡¡¡A humanidade!!!!. Sentirse humano significa que tanto homes e mulleres, en plural, temos as nosas diferencias, pero hai un mínimo común denominador que, á miña maneira de ver e pensar resúmese en: "Non fagas ós demáis o que non queres que che fagan a ti". Os sentimentos hainos de moitas cores, e tendencias, e hoxe quero falar de coma se xogan coas persoas. Coma se pasa de pensar nelas coma tales a ser reducidas a un simple dato e mingunealas.
¿Por qué falo desto?, por que dende as eleccións do 27 de maio a un integrante da nosa candidatura, despois de levar traballando na súa empresa, cumplindo co seu cometido diariamente sin incidentes, négaselle a posibilidade de traballar usando a súas capacidades complementarias adquiridas con cursillos impartidos pola Consellería de Traballo e co seu carnet correspondente en vixencia, baixo o dictamen do xefe da empresa que lle dí que ese carnet para el está caducado ou non o capacita para dito traballo, relegándoo aos mínimos, sen darlle a posibilidade de realizar horas extras coma o resto dos seus compañeiros,.... ata ahí chega a represalia, só por ir defendendo unha opción política.
Tamén a outro veciño, que non foi en ningunha opción política, pero disque se lle supón (que xa é moito suponer), tras conseguir unha mellora no posto de traballo: pasaba a ser indefinido de empresa, por que tras unha semana de folga da súa empresa nuns cantos concellos (cando a recollida de lixo), consiguen unha mellora salarial anual ata 2009, así coma que no recorrido que fai a empresa incremente a plantilla nun operario (¡¡acordo entre traballadores e empresa, ollo!!), pois tras unha “presión política”, retiranlle a oferta de traballo.
Se eres capaz de facer ou incentivar ditas maneiras, deixas de ser humano, pasas a ser inhumano.
É inhumano xogar cos sentimentos das persoas,
É inhumano xogar cun dos bens máis preciado na actualidade: O TRABALLO.
É inhumano xogar coa vida das persoas.
É inhumano xogar coas FAMILIAS que dependen do traballo desas persoas.

¡¡¡¡¡UN INHUMANO NON ME MERECE RESPETO NINGÚN!!!!!

¡¡¡¡¡A POLÍTICA TEN QUE SERVIR PARA OUTRAS COUSAS!!!!!

A POLÍTICA COMO SERVIZO PÚBLICO

Afirmaba Aristóteles que o ser humano é un animal político, social por natureza. Estou totalmente de acordo con ese principio, que habería que explicar un pouco máis desde o punto de vista etimolóxico, aínda que non é o momento. Tamén di o filósofo grego na POLÍTICA, unhas liñas más abaixo da anterior cita, que o ser humano é o ser que ten logos é dicir palabra, razón. Esa é a esencia da Política: o debate racional, o diálogo, co fin de servir ós intereses da polis, da cidade, públicos. Nas sociedades democráticas a POLÍTICA é un servizo voluntario ós intereses públicos. Baixo o meu punto de vista significa o interese de liderar desde unha perspectiva política unha colectividade humana unha vez que o pobo manifeste a súa libre vontade nas urnas, escoitado e debatido o proxecto presentado á cidadanía. Polo tanto a perspectiva política nunca pode ser un fin en si mesmo senón un medio para conseguir os fins lícitos que sirvan ó desenvolvemento desa sociedade de acordo cos dereitos humanos e as leis e normas que rixen a un determinado estado. Noutro blog xa nos referimos ó sentido e significado da verba liderazgo e a participación en Política. Insisto na palabra voluntario. Non creo nos políticos que se sinten obrigados a ocupar un determinado posto político. Aquí non se obriga a ninguén, ten que ser o exercicio voluntario dunha vocación, dun traballo, dunha profesión apaixonante que ten que ter claro que o fundamental, que o motivo principal da actividade é o servizo público, sempre nas mellores condicións, é dicir coa firme decisión de facer un traballo que redunde nun claro progreso social, económico e cultural dos cidadáns ós que se sirve. A ninguén se lle forza para que acepte un posto político e que se dedique ó mesmo con total dedicación ou para acudir ás urnas a disputar a confianza dos cidadáns, xuices que nunca, NUNCA, se equivocan nun estado democrático e libre. Non pasa polos mellores momentos a dedicación á POLÍTICA. Primeiro polo mal exercicio que algúns fan da mesma, exercicio contrario as Leis ou o sentido común, cousa que o Poder Xudicial se encarga de castigar cando esas accións son coñecidas. É fácil a xeneralización e o que fan algúns dise de todos, caendo nunha fácil difamación ou calumnia. Segundo porque algúns comportamentos difiren dese sentido que ten que ter a POLÍTICA de debate racional, e convértese nunha loita partidista e persoal na que o insulto, o “chascarrillo”, o enxeño inmediato substitúe ó debate racional e deixa de lado a solución dos problemas que teñen os cidadáns e trata seudoproblemas que só lles interesan ós que viven fora da realidade. Terceiro porque a POLÍTICA esixe plena dedicación e a recompensa non debe ser outra que a conciencia do deber cumprido, unha vez que as necesidades materiais básicas estean cubertas. Ben é verdade que a democracia, con todos os seus defectos, pon a cada un no seu sitio. Pero aínda así é necesario que os que nos dedicamos á Política reflexionemos sobre o exercicio que diariamente facemos dela para comprender e evitar esa desafección que se produce no seo da sociedade e que pode conducir a que a demagoxia ocupe o lugar que lle corresponde á democracia.
José L. Orozco. luns, 23 de outubro de 2006 ás 0:34:16 no seu blog www.joselopezorozco.com