CITAS PARA PENSAR

ACTUALIDADE


xoves, 22 de marzo de 2007

O de TERRA GALLEGA pode ser un caso moi claro de querer poñer un pé na Deputación, ¿non?; se se poñen a tirar dun mesmo arado a distintas xovencas o máis normal é que o rego saia torto, por moi bon chamador que haiba…
Estase a ver en diversos concellos unha dinámica de aparición de formacións políticas:
– unhas “novas”: veciños que se xuntan para defenderse supostamente dunha política mal levaba polos seus concelleiros… Onde a ideoloxía non está definida, pero atrévome a aventurar que o interés é particular.
– outras que non sei como nominalas pero podían ser “pseudo-políticas”: que son esos políticos que militaron por anos nunha formación e por distintas razóns están a ser renovados e non queren deixar a escea.

Creo na política coma esa maneira que hai de expoñer unhas ideas que poden facer avanzar ó conxunto da sociedade.

Creo nos políticos que son capaces de ver e exponer un futuro de sociedade: de paz, de traballo, de cultura, de educación…que son capaces de maniobrar na adversidade para levar a ese barco que é a sociedade, capeando temporais, ó porto da PROSPERIDADE.

Non creo nos políticos que só están para defender os intereses particulares, que non dan mirado más aló de onde poden poñer os pés, que non son capaces de recoñecer os méritos da outra formación e en vez de contrapoñer outra iniciativa só se dedican a negar e rechazar todo o que eles non dín. ISO NON É POLÍTICA.

Todo isto faime pensar se esa proliferación de formacións políticas obedece a eso que se chama POLÍTICA, ou intereses particulares.

Un saúdo e ánimo coas boas ideas, que sempre serán boas.

martes, 20 de marzo de 2007

Estamos a esperar un rexurdir da comarca.

Queixarse é doado. Lembrar tempos mellores é bonito. O presente mentres non mo toquen está ben. ¿O futuro?, ¿Quen loita por el?.

Eu son relativamente novo, 39 anos. Proveño dunha familia típica da comarca: nai traballadora no rural, pai no NAVAL, irmáns no NAVAL. Eu decidín estudar, e grazas ó esforzo dos meus pais, poiden facer unha licenciatura na que estou exercendo.
Lembro aqueles tempos de puxanza: non nos faltaba de nada; pero seguían os meus pais tentando poñernos as prioridades por diante. Hai que ter algo co que responder no futuro se o principal comenza a fallar; e iso foi o que nos mantuvo a flote (iso e o feito de vivir no rural. Coa crise do naval a comarca levou unha boa patada no cú. Pasar duns 12.000 empregados en ASTANO (multiplicade por 3,5 de media a unidade familiar) á actualidade, pos xa vedes o que é. Habería que estudar cantos se foron, se recolocaron, etc.

Pero a situación é necesaria reconducila.

Teño que decir que sendo beneficiario indirecto dos subsidos de regulación de emprego; fondos de promoción e prexubilacións do sector naval: NUNCA OS ENTENDÍN. Non me entraba na cabeza a xente sen traballar e cobrando unha "nómina". Podo entender as prexubilacións, de poñamos por caso 3-4 anos antes. Non podo entender mandar á xente para casa con 50-52 anos.
Alédome por eles, pero non creo que sexa sostible. Sostible económicamente por qué a esa xente téñoa que pagar eu; e non creo que sexa sostible SOCIALMENTE por que os fillos desa xente están esperando entrar nunha empresa dun sector que pronto teña unha crise e poidan optar por unha PREXUBILACIÓN xenerosa. E os netos estarán pensando o mesmo.

Perdemos á profunda necesidade de SABER que o esforzo individual e colectivo é necesario.
O esforzo individual significa que podo desenvolver unha tarea para a que estou cualificado, e se quero outro tipo de servicio teño e podo ir a outro individuo que co seu esforzo dame o que lle demando. E a suma deses esforzos individuais conxuga o esforzo colectivo o cal ten que ser CODIRIXIDO, e ahí entran: traballadores asociados en SINDICATOS, cidadáns demandando ós POLíTICOS, políticos e sindicatos exisindo ós GOBERNOS.

E TODO ISTO DISCUTIDO CON CLARIDADE, SOSEGO E EDUCACIÓN ENTRE TODOS, SABENDO O QUE QUEREMOS, É O QUE NOS LEVARÁ A UN BON FUTURO.

POUCO A POUCO ESTAMOS CONSEGUINDO RECONDUCIR A SITUACIÓN.